حجت الاسلام روح الله دریکوند
تبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ، بریده باد دست یزیدی لشگر جهل، خبیث ترین و پلیدترین انسان های زمان خود که در نهایت پستی؛ عصر روز عاشورا، با اسارت کاروانی جملگی از تبار آزادگی، پرونده جنایت خود را تکمیل کردند.

اما دست انتقام خدای بزرگ از طریق سالار کربلا زینب کبری (س) و امام ساجدان زین العابدین(ع) چهره پلید یزید را آشکار ساخت، کاخ سلطنتش را به لرزه درآورد و شکست آنان را به دست همین کاروان رقم زد.
در انقلاب امام خمینی (س) سبک بالان عاشق بی شماری، سوار بر توسن شرف و عزت، عشق و شهادت به معراج خون تاختند و جامعه را مشحون از عطر دل انگیز خود نمودند.

آزاده سرافراز هادی بیرانوند و اله رحم دریکوند (رشنو)
شیران شجاع و قوی اسارت گاه، بسان آزاده سرافراز هادی بیرانوند و اله دریکوند با اسارت در قفس تنگ بازداشت گاه های عراق، بهترین سالیان عمر خود را با تحمل ضربات کینه و خشم دشمن، زیر چکمه های دژخیمان فرومایه گذراندند تا ادبیات پایداری را روایت نمایند. آن مردان دلیر، با اسقامت خود دشمن را خسته و مأیوس و کابل های شرمنده بر پشتشان تکه و پاره می شد. آری آنان در مسیر وصیت حسین (ع) که فرمود: إِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِْصْلاحِ فى أُمَّةِ جَدّى، گام برداشتند تا ندای حق و حقانیت نواخته شود و نام ایران در اوج درخشش بماند و ما و مسئولین درس ها از مجاهدت آنان بیاموزیم.

شهدای جاوید الاثر نصیر میردریکوند و مرتضی زرین جویی  
همان شیر مردانی که برای دفاع از کیان کشور و مردمانش به دل آتش دشمن زدند، دوستانشان گاه گاهی به شهر و دیار ما می آیند با چند تکه استخوان! زنگ بیداری را با آمدنشان به صدا درمی آورند تا ما و مسئولین، حجاب های وجودمان را پس زنیم و رهرو راست کردار آنها باشیم!!

اما معلوم نیست کدامین خاک میزبان جسم پاک نصیر و مرتضی گشته و آنان از کدام شکاف و خاکریز و کانال، به لقای خداوند رسیدند.
مسئولین محترم! سال ها می گذرد...
آیا نگاه مادران دل شکسته آنان را دیده اید... و قلب هایی که با هر صدای زنگ در، تُند تُند می زند...

 از پدران شهدای جاویدالاثر همچون حاج عبدالعلی ها (پدر شهید نصیر) اطلاع داریم. سالها در فراق فرزند، چشم هایش کم سو، پاهایش بی نا، دست هایش پینه دار و محاسنش سفید گشته، پدرانی که هر روز بغض خود را فرو می خورند و هر شب با بوسیدن تمثال مبارک فرزندانشان می خوابند...
و رؤیای پسرانه و دخترانه فرزندانشان که از یک نامه یا خبر یا عطر چفیه پدر بیشتر نیست.

شهدای جاویدالاثر و اسیران ایرانی، با تاسی از کاروان اسیران عاشورا، در اسارت، آزادگی آفریدند و دشمن ریاکار را رسوا ساختند. آری عزیزان! روز یازده محرم هر سال را که هم زمان با مصیبت دردناک اسارت خاندان عصمت و طهارت (ع) است به احترام اسیران و مفقودان جنگ تحمیلی، "روز تجلیل از اسرا و مفقودان" نام گذاری نموده اند.

 مسئولین محترم! محکمه خون شهداء، محکمه عدلیست که ما را در آن به محاکمه می کشند... لحظه ای در این روز تامل کنید که این صندلی های شما در سایه رشادتهای این شهیدان، اسرا، جانبازان، استقلال و امنیت و به قیمتی سنگین بدست آمده ... آیا امانت دار بوده اید؟! آیا راهشان را پیموده و از ثمره خونشان پاسداری کرده اید.

اما افسوس ؟؟؟؟
چقدر از منش این شهدا دور شدیم                    آنقدر خیره به دنیا شده و کور شدیم
معذرت از همه خوبان و همه همرزمان                 ما برای شهدا وصله ی ناجور شدیم

بزرگ و پاینده باد نام اسیران آزاده و شهیدان گمنام بی‌قرار که نشان آنها در بی‌نشانی شان است.