پیامبرگرامی اسلام (صلی‌الله علیه و آله و سلم): یک روز استقامت و پایداری مسلمان در اماکن جهان، برای او از چهل سال عبادت بهتر و والاتر است. (مستدرک، ج ١١، ص ٢١)

شهید عین اله احمدی در روزهای جنگ، شور جنگیدن با دشمنان را داشت؛ همان روزهای سخت که سنت امتحان و آزمایش‌های الهی جاری بود و قهراً ممتحن خدا بود و مردم در بوته امتحان قرار گرفتند. شهید هم به سان همرزمانش در بوته آزمایش قرار گرفت و شور و شوق و انتظار جنگیدن با دشمنان را می کشید و سربلند از آزمایش الهی به سرمنزل مقصود رسید. شهید عزیز دوست داشت از خاک خود دفاع کند و دوست نداشت که دیگران از این  سنت همگانی الهی غافل باشند. مثل این بود که یک نیروی عجیب از جبهه او را به خود جذب می کند. دلاور مردی که بدون هیچ اجباری از خانواده و زندگی دل می کند و یک باره مشتاق جبهه می شود، این مهم حکایتگر درجات معنوی آن عزیز والامقام است.

شهید دوست نداشت اسمش باشد و می خواست دین، وطن و امامش باشد. شهید موقع گوش دادن به دعای کمیل می گریست و دیگر به هیچ صدایی توجه نمی کرد و فقط صدای دعای کمیل را می شنید. موقع شنیدن و دیدن این رفتار از شهید، با خودم گفتم شاید شهید از ترس گریه می کند. این برایم سوال بود که کمتر کسی با شنیدن صدای قرآن و دعای کمیل اشک می ریزد این مسئله در ذهنم بود تا مدتی که خاطرات شهید همت را در تلویزیون گوش می کردم که همرزم شهید از شهید همت گفت که شهید در سجده تا حد مرگ گریه می کرد چراکه شهید به درجه ای از معنویت رسیده بود. با این خاطره من هم به جواب سوال خود رسیدم که شهید احمدی هم به درجه ای از معنویت رسیده بود.این است سیره شهیدان هشت سال دفاع مقدس، همه مدیون شهداییم.